Noticias

Noticias y actualidad del Grupo Cuevas

Archivos

Caldo galego

15 Xullo, 2015

Caldo galego

Caldo galego

Ingredientes

Racións: 1 persona

  • 40 g Faba
  • 30 g Chourizo
  • 50 g Grelo
  • 0 g Óso de galiña
  • 0 g Óso espiñazo
  • 1 g Manteiga
  • 20 g Orella de porco
  • 50 g Pataca
  • 1 g Sal

Instruccións

Poñer a cocer as fabas remolladas 12 h coa manteiga, os ósos e a orella. Ao cabo dunha hora e media, retirar os ósos e a carne, engadir as patacas rachadas e os grelos deixando cocer 20 min máis.

É o prato tradicional galego por excelencia, o máis representativo e coñecido. Cociñábase este prato nas casas galegas, día si e día tamén para aproveitar os ingredientes que tiñan máis a man, como eran os grelos, as patacas, o chourizo, as fabas brancas e o touciño. En verán, ao escasear as verduras, engadíaselle feixóns e en outono castañas, polo que se consumía todo o ano.

Caldo pobre

Caldo pobre

Caldo pobre

Ingredientes

Racións: 1 persona

  • 140 g Grelo
  • 40 g Faba fresca
  • 80 g Pataca
  • 3 g Sal
  • 15 g Touciño

Instruccións

Póñense a cocer as fabas co touciño como única graxa. Cando xa estean case cocidas, bótanselle as patacas cortadas moi miúdas e cando estean tenras, agrégaselles a verdura, que se pode cortar fina ou grosa segundo o gusto, e sálgase. Debe cocer a lume lento, para que as patacas estean case desfeitas.

Este é un dos pratos máis tradicionais da cociña galega. Constituía o sustento principal da alimentación da Galicia rural. Caracterízase por non levar carnes, a iso debe o nome de pobre e ao feito de que se consumía nas casas máis humildes. Tomábase en moitas ocasións no almorzo, na comida e na cea e ao se facer en grandes cantidades duraba varios días. Consumíase en cuncas e era o principal alimento quente do día.

Callos á galega

Callos á galega

Callos á galega

Ingredientes

Racións: 1 persona

  • 5 g Aceite de oliva
  • 3 g Allo
  • 180 g Callos de tenreira
  • 5 g Cebola
  • 15 g Chourizo
  • 1 g Cravo
  • 1 g Comiño
  • 85 g Garavanzo
  • 5 g Fariña
  • 50 g Uñas de porco
  • 1 g Perexil

Instruccións

Lavar ben os callos con auga fría e quente, ao mesmo tempo que se fregan estes con vinagre e poñelos, seguidamente, a cocer xa torados coa man de tenreira. Cando ferve a primeira auga, debemos quitala e poñemos unha nova, engadiremos as cebolas cun cravo cada unha, o sal, o perexil, o chile e o touciño. Nun caldeiro á parte, cócense os garavanzos e engádense aos callos cando estean cocidos, aproximadamente ás dúas horas. Antes de rematar a cocción, faise nunha tixola con aceite un rustrido de cebola, pemento e fariña torrada. Agregar un pouco de caldo dos callos e deixar que coza un pouco, verténdos despois enriba da pota dos callos, xunto ao chourizo e aos comiños. Deixar todo ao lume uns minutos máis para ter a punto os callos á galega, cuxa característica é a de levar garavanzos.

Este prato típico galego elabórase como un guiso que vai acompañado de garavanzos, chourizo e touciño principalmente. Os callos de tenreira son un alimento rico en vitamina B5 que é necesaria para a asimilación de carbohidratos, proteínas e graxas, indispensables para a vida celular. O seu alto contido en ferro fai que os callos de tenreira axuden a evitar a anemia por falta de ferro. Por outro lado, os garavanzos proporcionan gran cantidade de proteínas, case tanto como a carne e, tamén, de hidratos de carbono polo que son moi enerxéticos.

Camaróns cocidos

Camaróns cocidos

Camaróns cocidos

Ingredientes

Racións: 1 persona

  • 100 g Camarón
  • 1 g Loureiro
  • 0.5 g Sal

Instruccións

Nunha pota, ponse abundante auga cun pouco de sal e unha folla de loureiro. Cando rompe a ferver, botamos os camaróns, déixanse cocer sobre 5 min, retíranse e escórrense.

O camarón autóctono de Galicia é o marisco que maior prezo chega a alcanzar no mercado galego, onde se comercializa vivo ou cocido en orixe. Este crustáceo cócese cocido en auga abundante, con sal e loureiro. A súa cocción é doada e rápida. O camarón ten un baixo contido en graxas que, na súa maioría, son poliinsaturadas. Conteñen cantidades moderadas de ácidos graxos omega 3 e calorías. Tamén é boa fonte de calcio que regula a contracción muscular e é imprescindible para a coagulación do sangue. Tamén posúe fósforo que intervén na formación e no mantemento dos ósos, no desenvolvemento dos dentes, na secreción normal do leite materno, na formación dos tecidos musculares e no metabolismo celular.

Canas de crema

Canas de crema

Canas de crema

Ingredientes

Racións: 1 persona

  • 2 g Aceite de oliva
  • 7.5 g Azucre
  • 2 g Fariña de millo
  • 17 g Fariña de trigo
  • 12 g Ovo
  • 6 g Leite
  • 0.20000000298023224 g Sal
  • 1 g Vainilla

Instruccións

Amasamos unha mestura de fariña, sal, aceite e leite e deixamos repousar unhas 2 h aproximadamente. Tras este tempo estiramos a masa axudándonos cun rolo para deixala o máis lisa e fina posible. No momento de fritir as canas utilizaremos como soporte das tiras de masa un molde tubular e normalmente metálico, deste modo conseguiremos formar as canas. Enchemos as canas de crema pasteleira, unha vez retirado o molde e temperadas. Para facer a crema necesitaremos ferver nunha cazola unha mestura de leite, a casca dun limón e unha rama de vainilla. Á parte, nun recipiente bateremos a maicena, o leite, o azucre e os ovos batidos previamente por separado. Vertemos o contido do recipiente na cazola, tras retirar antes a casca de limón e a vainilla, e revolvemos ata alcanzar unha masa espesa. Unha vez arrefriada a masa enchemos as canas, que se serviremos, opcionalmente, con azucre e canela por enriba.

Son famosas as da zona de Verín e Carballiño, na provincia de Ourense. Tamén o son a variante das canas ao forno de Mondoñedo, na provincia de Lugo. As canas consumíanse como sobremesa e estaban reservadas para os días nos que se celebraba un banquete de festa. Teñen a súa orixe na Idade Media e consumíanse en toda a península Ibérica. Mesmo a receita aparece nun libro de receitas portugués do século XVI.