Costeleta de porco

15 Xullo, 2015

Costeleta de porco

Plato

Segundo prato

Ingredientes

Racións: 1 persona

25 g Aceite de oliva
190 g Costeleta de porco
155 g Pataca
1 g Sal

Instruccións

Fritir a costeleta nunha tixola con abundante aceite.

A costeleta de porco é unha parte da carne próxima ás costelas do animal. As costeletas de porco son un alimento rico en vitamina B1 que axuda a superar o estrés ou a depresión, por iso tamén é recomendable en períodos de lactación, embarazo ou convalecencia. Contén, por outra parte, todas as substancias minerais esenciais para o organismo, se exceptuamos o calcio. Hai que destacar a cantidade de ferro, en forma de ferro hemo, que se absorbe doadamente. A carne de porco non contén vitaminas liposolubles A, D, K e F, a excepción das vísceras como o fígado, rico en vitamina A e D.

Costeletas de cabrito á grella

Plato Segundo prato

Ingredientes

Racións: 1 persona

160 g Cabrito
10 g Manteiga
120 g Pataca
0.5 g Sal

Instruccións

Asar uns poucos minutos na grella as costeletas que previamente se aderezaron ao gusto. É posible conseguir un sabor diferente se antes de asalas se untan con manteiga de porco fundida.

O cabrito é unha carne graxa pero a maioría atópase debaixo da pel e ao cociñala tamén se elimina unha gran cantidade. A carne de cabrito é unha fonte pobre de hidratos de carbono pero rica en ferro de boa absorción que lle confire a tonalidade escura que o caracteriza. O cinc que exerce unha importante acción antioxidante, tamén é outro mineral que destaca. Fósforo, potasio e magnesio están presentes en cantidades elevadas, aínda que de forma similar a outras carnes. En canto ás vitaminas do grupo B destaca o seu contido en vitamina B1 ou tiamina que axuda a converter os carbohidratos en enerxía.

Costeleta de tenreira

Plato Segundo prato

Ingredientes

Racións: 1 persona

30 g Aceite de oliva
260 g Costeleta de tenreira
155 g Pataca
1 g Sal

Instruccións

Fritir a costeleta nunha tixola con abundante aceite.

A costeleta de tenreira é unha corte de carne de calquera parte do lombo de tenreira. É unha carne moi substanciosa e tenra. A carne de vacún é menos graxa que a de año e de porco e, por iso, denominábaselle “carne magra” xunto coa de polo e coello. Dependendo da parte do animal tamén hai diferenzas; por exemplo, a costeleta de tenreira é máis graxa que o solombo.

Costela de xabaril á grella

Plato Segundo prato

Ingredientes

Racións: 1 persona

3 g Allo
160 g Xabaril
10 g Manteiga
1 g Ourego
90 g Pataca
0.5 g Pementa negra
0.5 g Sal

Instruccións

Deixar macerar, media mañá, a costela refregada cun adobo previamente preparado con allo, ourego e manteiga de porco derretida mesturada con pementa e sal. Asar lentamente o conxunto procurando que se doure sen que chegue a secarse en exceso. Se así fose, volver a adobar as veces que fosen necesarias. Este prato tamén se pode servir con patacas asadas.

A carne de xabaril é magra, de cor vermella escura e, ademais, é nutritiva. Ten un elevado número de proteínas de alto valor biolóxico pero carece de hidratos de carbono e de fibra. É máis proteica e menos graxa que a carne de porco. Contén cantidades considerables de colesterol, como o resto dos animais de caza que teñen pelo. Por iso débese consumir con moderación por aquelas persoas que sofren obesidade ou enfermidades cardiovasculares. Contén case todas as vitaminas, entre as que destacan as vitaminas do grupo B e, en especial, a niacina ou vitamina B3, a vitamina B12 e o folato ou vitamina B9. Estas vitaminas posúen accións antianémicas, reguladoras do metabolismo e con acción protectora cardiovascular.

Churrasco de porco

Plato Segundo prato

Ingredientes

Racións: 1 persona

10 g Aceite de oliva
5 g Allo
160 g Costela de porco
100 g Pataca
1 g Perexil
1 g Sal
10 g Vinagre
10 g Viño branco

Instruccións

Adobamos a carne con allos moi picadiños, viño branco, aceite, vinagre e perexil. Deixámola polo menos 1 h para que se impregne ben do adobo. Engadímoslle o sal e asamos nunha grella ou, no seu defecto, no forno.

É un prato moi estendido en diversas zonas de Galicia pero de recente introdución por emigrantes de Iberoamérica, a partir do ano 1950. En América do Sur as primeiras rexións de cría de gando foron Brasil, Arxentina e Uruguai, e crese que foi alí onde se empezou a cociñar pola súa facilidade de preparación. Coñecíase co nome de asado. As persoas emigrantes galegas retornadas introduciron esta forma de preparación.

Noticias

Archivos